લવડોઝ અનલિમિટેડ - ભાગ ૬૯ - ૧૦ ઓક્ટોબર ૨૦૨૫

હેલો મિત્રો કેમ છો? આશા છે કે આપ સૌ કુશળ હશો. ગયા અઠવાડિયા એ નવરાત્રી પુરી થઇ અને આશા છે કે આપ સૌએ માતાજી ની ભક્તિ પુરી શ્રદ્ધા પૂર્વક કરેલ. અને માતાજી આપ સૌ પર એમના આશિર્વદ આપે તથા આપની જિંદગી માં ખુશીઓ આવે એવી શુભેચ્છાઓ સાથે આજ ની વાત શરુ કરીએ.

અરવલ્લી જિલ્લાના એક નાનકડા ગામમાં, જ્યાં પવન પાંદડાં સાથે વાતો કરે છે અને ચાંદની રાતે નદીની લહેરો ગીત ગાય છે, ત્યાં રહેતો હતો હર્ષ—એક શાંત, વિચારશીલ યુવાન. ગામની પ્રાથમિક શાળામાં શિક્ષક તરીકે કામ કરતો હર્ષ બાળકોને માત્ર પાઠ નહીં, જીવન જીવવાની રીત પણ શીખવતો. તેની શાળાની ભીંતો પર બાળકોના ચિત્રો હતા, અને દરરોજ સવારે તે તેમને “સપનાની વાત” કહતો—એક નાની વાર્તા, જે જીવનના મૂલ્યો શીખવતી.

એજ ગામમાં થોડા મહિના પહેલા પધારેલી હતી ચંદ્રિકા—શહેરથી આવેલી, ગ્રામ વિકાસના એક પ્રોજેક્ટ માટે. ચંદ્રિકા શહેરની ગતિશીલતા અને ગામની શાંતિ વચ્ચેનો સંતુલન શોધતી હતી. ગામના લોકો માટે તે નવી હતી, પણ તેના હાસ્ય અને સહજતાથી બધાને વહાલી લાગી ગઈ. તે ગામના બાળકો સાથે રમતી, મહિલાઓ સાથે આરોગ્ય વિષયક ચર્ચા કરતી અને વૃદ્ધો સાથે બેસીને તેમનાં જીવનના અનુભવો સાંભળતી.

હર્ષ અને ચંદ્રિકા વચ્ચેની મુલાકાતો શરૂઆતમાં માત્ર કામના સંદર્ભે હતી—શાળાના બાળકો માટે આરોગ્ય શિબિર યોજવાની ચર્ચા, ગામના પાણીના પ્રશ્નો, વગેરે. પણ ધીમે ધીમે, બંને વચ્ચે સંવાદ ઊંડો થતો ગયો. ચંદ્રિકા હર્ષના વિચારોથી પ્રભાવિત હતી—તેના શબ્દોમાં એક પ્રકારની શાંતિ હતી, જે શહેરના喧હળથી અલગ હતી. હર્ષને ચંદ્રિકા ની આંખોમાં એક શોધ દેખાતી—જેમ કે તે કંઈક ગુમાવેલું શોધી રહી હોય.

એક સાંજ, જ્યારે ચંદ્રિકા શાળાની બહાર બેઠી હતી, હર્ષ ત્યાં આવ્યો. બંને વચ્ચે વાતચીત શરૂ થઈ. ચંદ્રિકા એ પૂછ્યું, “તમે ક્યારેય શહેર જવાનું વિચાર્યું છે?”

હર્ષ હળવી હાસ્ય સાથે બોલ્યો, “શહેરમાં બધું છે—ગતિ, તક, પણ મને અહીંના વૃક્ષો, બાળકોના હાસ્ય અને પવનની શાંતિ વધુ વહાલી લાગે છે.”

એ પળે ચંદ્રિકા સમજાઈ ગઈ કે પ્રેમ માત્ર આકર્ષણથી નહીં, પણ સમજથી ઊભો થાય છે.

સમય પસાર થતો ગયો. ચંદ્રિકા ગામમાં વધુ સમય રોકાઈ ગઈ. હર્ષ સાથેની મુલાકાતો હવે રોજની બાબત બની ગઈ. બંને વચ્ચે કોઈ વચન ન હતું, કોઈ નાટક ન હતું—માત્ર સહજતા અને સમજણ હતી. ચંદ્રિકા હર્ષના જીવનમાં એક નવો રંગ લાવી ગઈ—તેના વિચારોમાં, તેના પાઠોમાં, અને તેના સપનામાં.

એક દિવસ, ચંદ્રિકા એ કહ્યું, “હર્ષ, હું પાછી શહેર જવાનું વિચારી રહી છું. અહીં ઘણું શીખવા મળ્યું, પણ હવે મારા કામની જરૂરિયાત છે.”

હર્ષ થોડો શાંત થયો. “મને ખબર હતી કે તું એક દિવસ જશે. પણ તું જ્યાં પણ રહે, તારી અંદરનું ગામ તારી સાથે રહેશે.”

ચંદ્રિકા એ પૂછ્યું, “અને તું?”

હર્ષ હળવી હાસ્ય સાથે બોલ્યો, “હું અહીં રહીશ. પણ તું જ્યારે પણ પાછી આવશ, હું અહીં જ રહીશ.”

ચંદ્રિકા એ હર્ષના હાથમાં એક નાની ડાયરી આપી. “આમાં મારા વિચારો છે—ગામ વિશે, તારા વિશે, જીવન વિશે. જ્યારે તું મને યાદ કરશે, વાંચી લે.”

હર્ષ એ ડાયરી લીધી. “આ પાંખો વગરનું પંખી છે. પણ તું તેને ઉડાવવાનો વિશ્વાસ આપી ગઈ.”

ચંદ્રિકા ગઈ. હર્ષ ફરી શાળામાં વ્યસ્ત થઈ ગયો. પણ હવે તેની અંદર એક નવો ભાવ હતો—પ્રેમનો, જે કોઈ વચનથી બંધાયેલો ન હતો, પણ સમજણથી જીવતો હતો.

ડાયરીના પાનાંઓમાં ચંદ્રિકા એ village diary લખી હતી—દરરોજના અનુભવો, બાળકોના હાસ્ય, વૃદ્ધોની વાર્તાઓ, અને હર્ષ સાથેની નાની વાતો. હર્ષ એ વારંવાર એ વાંચતો. દરેક પાનું એક પળ જેવું લાગતું—શાંત, સંવેદનશીલ, અને જીવંત.

વર્ષો પછી, ચંદ્રિકા ફરી ગામમાં આવી. હવે તે ગામના વિકાસ માટે એક નવો પ્રોજેક્ટ લાવી હતી. હર્ષ હજુ પણ શાળામાં હતો—થોડો વૃદ્ધ, પણ એ જ શાંતિથી ભરેલો. હવે તે બાળકોને “પાંખો વગરનું પંખી” વાર્તા કહતો—એક પંખી જે ઉડી શકતું નથી, પણ એના માટે કોઈએ આકાશ બની જાય છે.

બંને ફરી મળ્યા. કોઈ નાટક ન હતું, કોઈ અશ્રુ ન હતા—માત્ર એક હળવી હાસ્ય અને આંખોમાં સમજૂતી.

હર્ષ એ કહ્યું, “તારું પંખી હજુ પણ ઉડી રહ્યું છે.”

ચંદ્રિકા એ જવાબ આપ્યો, “અને તું હજુ પણ એ પંખી માટે આકાશ છે.”

તો મિત્રો આ હતી આ વખત ની લવસ્ટોરી ફરી મળીશું એક નવી લવસ્ટોરી સાથે.  આજના આ બ્લોગ, આ વાર્તાને લઇને તમારા કોઈ કમેન્ટ કે સજેશન હોય તો મને જણાવી શકો છો.નીચે મારા સોશ્યિલ મીડિયા ની લિંક્સ છે જેમાં પણ તમે ડાયરેક્ટ મને મળી શકો છો. આપ નો પ્રતિભાવ હંમેશા મને આવકાર્ય રહેશે. ત્યાં સુધી હેપી વિક અગેઇન અને વાંચવા બદલ સૌ મિત્રો નો આભાર . મારા સોશ્યિલ મીડિયા પાર્ટનર નો પણ દિલ થી આભાર કેમકે એ ટીમ વગર હું કદાચ ફરી લખવાનું સાહસ ના કરી શકતો હોત.

 

ફેસબુક : https://www.facebook.com/ManthanThakkarOfficial

ટિવટર : https://twitter.com/ManthanVThakkar

ઇન્સ્ટાગ્રામ : https://instagram.com/ManthanVThakkar