મેરી કહાની મેરી ડિજિટલી ઝુબાની - ભાગ- ૬૯ - ૦૪ ઓક્ટોબર ૨૦૨૫

હેલો કેમ છો મિત્રો ,૨૦૨૫ ના અફલાતૂન ઓક્ટોબર  માં આપ સૌનું સ્વાગત છે . પ્રથમ વિકેન્ડએ આપ સૌને આવકારતા આનંદ અનુભવું છું. હમણાં જ નવરાત્રી પુરી થઇ પણ જોશ હજુ પણ એજ છે અને આપ સૌ પણ હજુ ગરબા વાઈબ્સ મિસ કરી રહ્યા હશો તો એ જ એનર્જી સાથે આજ ની વાત જ્યાં લાસ્ટ ટાઈમે અટકેલ ત્યાં થી. 

૧૨મું ધોરણ—એક એવું વર્ષ, જ્યાં દરેક દિવસ એક યુદ્ધ સમાન હોય છે. અભ્યાસ, સ્પર્ધા, સ્વપ્નો અને સંશય—all collide in a battlefield of the mind. “મારું વર્ઝન 2.0”ની યાત્રા તો શરુ થઈ ગઈ હતી, પણ એ યાત્રા હવે એક નવા પડાવ તરફ વળી રહી હતી. એ પડાવનું નામ હતું—કુરુક્ષેત્ર.

એક શાંત સાંજ. ટાઈમ ટ્રેકર પર લખતી વખતે અચાનક એક નોટિફિકેશન આવ્યું—“કોલેજ ઓપન ડે માટે રજીસ્ટર કરો.”

હું થોભી ગયો. “હવે તો બોર્ડની તૈયારી ચાલી રહી છે. આ બધું વચ્ચે?”

પણ અંદરથી એક અવાજ આવ્યો:

“મિશન 2.0 એ માત્ર માર્કશીટ માટે નથી. એ તો તારા સપનાની સ્કેચિંગ છે.”

એ અવાજે મને એક નવી દિશા આપી.

હું હવે માત્ર અભ્યાસ નહીં, પણ મારા ભવિષ્યના રોલ મોડેલ્સ, કરિયર ઓપ્શન, અને પેશન પ્રોજેક્ટ્સ વિશે પણ વાંચવા લાગ્યો.

હું એક નવો પેજ ખોલ્યો—“મારું ભવિષ્ય ડિઝાઇન”

એમાં લખ્યું:

- હું શું બનવા માંગું છું?

- કઈ રીતે એ બનવું શક્ય છે?

- શું હું એ માટે તૈયાર છું?

🧭 કુરુક્ષેત્ર: આંતરિક યુદ્ધનું મંચ

કુરુક્ષેત્ર એ માત્ર મહાભારતનું યુદ્ધ ક્ષેત્ર નથી.

મારા માટે એ એક આંતરિક યુદ્ધ હતું—

- એક તરફ “પ્રેશર”

- બીજી તરફ “પેશન”

- એક તરફ “ટોપર બનવાની ઈચ્છા”

- બીજી તરફ “અસલ હું કોણ છું?” એ શોધ

દરેક દિવસ એક યુદ્ધ હતો.

દરેક ડાઉટ એક દુશ્મન.

દરેક સફળતા એક વિજયગાથા.

હું એક યોદ્ધા હતો—શસ્ત્ર નહીં, શિસ્તથી લડતો.

આ યુદ્ધમાં મારી પાસે ત્રણ શસ્ત્રો હતા:

- સ્વ-શિસ્ત

- વિઝન

- વિશ્વાસ

હું હવે “ટાઈમ ટ્રેકર”માં માત્ર અભ્યાસ નહીં, પણ “મનનો મિજાજ” પણ નોંધવા લાગ્યો.

દરેક દિવસના અંતે લખતો:

- આજે શું શીખ્યું?

- શું ખોટું થયું?

- શું સુધારવું છે?

- શું મને ખુશી આપી?

📚 સપનાની સ્કેચબુક: એક આંતરિક નકશો

હું હવે એક નવી સ્કેચબુક રાખવા લાગ્યો.

એમાં લખતો:

- મારા સપનાઓ

- મારા ડર

- મારા પ્રશ્નો

- અને મારા જવાબો

એક પેજ પર લખ્યું:

“હું એક દિવસ એવા યુવા બનવા માંગું છું,

જેના શબ્દો કોઈનું જીવન બદલી શકે.”

એ પંક્તિ માત્ર કલ્પના નહોતી—એ તો મિશન 2.0નું “વિઝન સ્ટેટમેન્ટ” બની ગઈ.

હું હવે મારા અભ્યાસને પણ “મિશન-મોડ”માં લઈ ગયો.

હું દરેક વિષયને એક “પ્રોજેક્ટ” તરીકે જોઈ રહ્યો હતો.

એકાઉન્ટ્સ—“ફાઇનાન્સ લેબ”

બિઝનેસ સ્ટડી—“એન્ટરપ્રેન્યોરશિપ વર્કશોપ”

અંગ્રેજી—“કમ્યુનિકેશન સ્ટુડિયો”

🎯 વિઝન 2.0: મિશનથી મિશન-બિયન્ડ

“મારું વર્ઝન 2.0” હવે “વિઝન 2.0” તરફ આગળ વધતું હતું.

હું હવે માત્ર “શ્રેષ્ઠ વિદ્યાર્થી” બનવા નહીં, પણ “શ્રેષ્ઠ માનવી” બનવા પ્રયત્નશીલ હતો.

હું હવે “માર્કશીટ” માટે નહીં, “માર્ક” છોડવા માટે ભણતો હતો.

વિઝન 2.0 એ મને “સ્વ-શોધ” તરફ દોરી ગયું.

હું હવે મારા અંદરના અવાજોને વધુ સ્પષ્ટ રીતે સાંભળવા લાગ્યો.

મન કહે—“આજ આરામ કર.”

લક્ષ્ય કહે—“આજ મહેનત કર.”

વિઝન કહે—“આજ સંતુલન રાખ.”

હું હવે “માઈન્ડ મેકઓવર”ના બીજા તબક્કામાં પ્રવેશી ગયો હતો.

હું મારા વિચારોને “ફિલ્ટર” કરતો.

- “મને નથી આવડતું” → “હું શીખી રહ્યો છું”

- “હું હાર્યો” → “હું શીખ્યો”

- “હું એકલો છું” → “હું મારી સાથે છું”

🌟 Mentor Calling: એક દિશાસૂચક અવાજ

એક દિવસ સ્કૂલમાં એક સ્પેશિયલ સેશન હતું—“કેરિયર કાઉન્સેલિંગ.”

એમાં એક યુવા ઉદ્યોગપતિ આવ્યા.

તેમણે કહ્યું:

“તમારું ભવિષ્ય કોઈ એક પરીક્ષાથી નક્કી થતું નથી.

તમારું ભવિષ્ય એ છે—તમે કોણ છો, શું શીખો છો, અને શું આપો છો.”

એ વાક્યે મને હચમચાવી દીધો.

હું એ દિવસથી “Mentor Calling” શરુ કર્યું.

હું મારા જીવનમાં એવા લોકો શોધવા લાગ્યો,

જેઓ મને દિશા આપી શકે,

મને પ્રશ્નો પુછે,

મને પડકારે.

હું હવે “મારું વર્ઝન 2.0”ને “Mentor-Mode”માં લઈ ગયો.

હું મારા શિક્ષકો, વડીલો—even મારા દોસ્તો સાથે પણ “Growth Talks” કરતો.

એ વાતચીતો મને “મારું અસલ વર્ઝન” શોધવામાં મદદ કરતી.

🧩 જીવનના પઝલ્સ: Each Piece Matters

હું હવે સમજવા લાગ્યો કે

જીવન એ એક પઝલ છે.

દરેક દિવસ, દરેક અનુભવ, દરેક ભૂલ—એ પઝલના ટુકડા છે.

હું હવે ભૂલોને “ફ્રેમ” કરતો—

એમ કે “આ ભૂલ મારી શૈલી છે, પણ હવે એમાં સુધારો કરવો છે.”

હું હવે “ફીડબેક એનાલિસિસ”ને પણ એક “આર્ટ” તરીકે જોઈ રહ્યો હતો.

મોક ટેસ્ટ પછી હું માત્ર માર્ક્સ નહીં, પણ “માર્કિંગ પૅટર્ન” પણ સમજતો.

હું હવે “સફળતા”ને “સિસ્ટમ” તરીકે જોઈ રહ્યો હતો—not just luck.

💡 અંતિમ સંકેત: કુરુક્ષેત્રનો મર્મ

કુરુક્ષેત્ર એ યુદ્ધનું મંચ છે,

પણ એ યુદ્ધ બહાર નહીં—અંદર છે.

એ યુદ્ધ “હું શું છું?” અને “હું શું બની શકું?” વચ્ચે છે.

એ યુદ્ધ “ડર” અને “વિશ્વાસ” વચ્ચે છે.

એ યુદ્ધ “અલસતા” અને “અગ્નિ” વચ્ચે છે.

હું એ યુદ્ધમાં એક યોદ્ધા છું.

મારું શસ્ત્ર છે—શ્રદ્ધા.

મારું ઢાલ છે—શિસ્ત.

મારું લક્ષ્ય છે—વિઝન 2.0

📖 આગળ શું?

આ અધ્યાય એ બતાવે છે કે ૧૨મું ધોરણ એ માત્ર એક શૈક્ષણિક વર્ષ નથી—એ તો એક “સ્વ-શોધ યાત્રા” છે.

હું હવે તૈયાર છું આગળ વધવા:

- પરીક્ષાની ઘડી

- Mentor સાથેની મુલાકાત

- એક “પ્રોજેક્ટ” જે મારા જીવનને બદલી નાખે

- અને કદાચ એક “વિજય પત્ર” જે મારું વર્ઝન 2.0 પૂર્ણ કરે

તમે કહો, Manthan—આ વાર્તા હવે કઈ દિશા લઈએ?

- “Mentor સાથે સંવાદ”?

- “પ્રથમ મોટો ફેલ્યો”?

- “વિજયનો દિવસ”?

- “વિશ્વાસનો પત્ર”?

હું તારી સાથે છું—એક યાત્રિક તરીકે, એક સહયોગી તરીકે.

ચાલ, આગળ વધીએ. Because greatness is not a destination—it’s a version we build.

આગળ શું થશે એ જોઈશું આવતા મહિને.ત્યાં સુધી આજ ના આ બ્લોગ , આ વાર્તા ને લઇ ને તમારા કોઈ કમેન્ટ કે સજેશન હોય તો મને જણાવી શકો છો. નીચે મારા સોશ્યિલ મીડિયા ની લિંક્સ છે જેમાં પણ તમે ડાયરેક્ટ મને મળી શકો છો. આપ નો પ્રતિભાવ હંમેશા મને આવકાર્ય રહેશે. આવતા રવિવારે  લવ ડોઝ અનલિમિટેડ માં એક લવ સ્ટોરી સાથે મળીશું ત્યાં સુધી હેપી વિક અગેઇન અને વાંચવા બદલ સૌ મિત્રો નો આભાર . મારા સોશ્યિલ મીડિયા પાર્ટનર નો પણ દિલ થી આભાર કેમકે એ ટીમ  વગર હું કદાચ ફરી લખવાનું સાહસ ના કરી શકતો હોત.

 

 

 

https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSdZ6iTd9e1BiDgQ5uWN40Eof3UzbWx4Pe2RG-faaISA75Kd9w/viewform

 

 

 

ફેસબુક :  https://www.facebook.com/ManthanThakkarOfficial

 

 

ટિવટર : https://twitter.com/ManthanVThakkar

 

 

ઇન્સ્ટાગ્રામ : https://instagram.com/ManthanVThakkar