લવડોઝ અનલિમિટેડ - ભાગ ૬૮ - ૧૩ સપ્ટેમ્બર ૨૦૨૫
હેલો મિત્રો કેમ છો? આશા છે કે આપ સૌ કુશળ હશો. એક અઠવાડિયા પછી નવરાત્રી શરુ થઇ રહી છે અને આપ બધા પણ અત્યાર થી જ પાસ અને ગરબાની તૈયારી માં હશો તો આ નવરાત્રી આપના જીવન માં ખુબ ખુશીઓ લાવે એવી પ્રાર્થના સાથે આપ સૌને જય માતાજી અને આજે બીજા અઠવાડિયે આપણે વાત કરીએ છીએ એક લવસ્ટોરી ની તો ચાલો શરુ કરીએ
સાંજનો સમય હતો. કોલેજના કેમ્પસમાં પાંદડાઓ હળવે હળવે હલાઈ રહ્યા હતા. નવા સેમેસ્ટરની શરૂઆત હતી અને સૌ કોઈ નવા મિત્રો બનાવવા માટે ઉત્સુક હતા. એ જ સમયે, આરવ પોતાના નોટબુક સાથે લાઈબ્રેરી તરફ જઈ રહ્યો હતો. એના માટે કોલેજ માત્ર અભ્યાસનું સ્થાન નહોતું—એ એક નવી દુનિયા હતી, જ્યાં એ પોતાને શોધી રહ્યો હતો.
લાઈબ્રેરીના દરવાજા પાસે એણે પહેલીવાર એને જોયું—કાવ્યા. સફેદ કુર્તા, હાથમાં પુસ્તક અને આંખોમાં અજાણી શાંતિ. આરવ થોડો થંભી ગયો. એ ક્ષણમાં કંઈક બદલાઈ ગયું હતું. એ કોઈ ફિલ્મી દ્રશ્ય નહોતું, પણ એના દિલમાં કંઈક ધબક્યું હતું.
આમ તો આરવ થોડો શાંત સ્વભાવનો હતો, પણ એ દિવસે એણે હિંમત કરી. “હાય... તું ‘મોડર્ન પોઈટ્રી’ વાંચી રહી છે?” એણે પૂછ્યું.
કાવ્યાએ હળવી સ્મિત સાથે જવાબ આપ્યો, “હા... સિલેબસ બહારનું છે, પણ દિલની અંદરનું લાગે છે.”
એ વાતથી આરવ મંત્રમુગ્ધ થઈ ગયો. એ દિવસથી બંને વચ્ચે સંવાદ શરૂ થયો. લાઈબ્રેરી, કાફે, ક્લાસરૂમ—દરેક જગ્યાએ એ વાતો વધતી ગઈ. કાવ્યા કલાત્મક હતી, જ્યારે આરવ તર્કશીલ. બંને એકબીજાની વિપરીતતા હતા, પણ એ જ તો આકર્ષણનું કારણ હતું.
કોલેજના તહેવાર માટે બંનેને એક સાથે નાટક લખવાનું કામ મળ્યું. આરવના માટે લખાણ એ અભિવ્યક્તિ હતું, જ્યારે કાવ્યા માટે એ આત્માની ઊંડાણ હતી. બંનેએ મળીને એક સુંદર નાટક રચ્યું—"અજાણ્યા રસ્તાઓ".
લેખન દરમિયાન, આરવ કાવ્યાની આંખોમાં કંઈક શોધતો રહ્યો. એણે ઘણીવાર પૂછવું ઈચ્છ્યું, “શું તું પણ એવું જ અનુભવે છે?” પણ શબ્દો એના હોઠ સુધી આવીને અટકી જતા.
એક રાત્રે, નાટકની રિહર્સલ પછી, બંને છત પર બેઠા હતા. ચાંદની શાંત હતી, વાતાવરણમાં એક અનોખી નમ્રતા હતી.
“કાવ્યા... તું ક્યારેક એવું અનુભવે છે કે કોઈ વ્યક્તિ તારા જીવનમાં આવીને બધું બદલાવી દે?” આરવે પૂછ્યું.
કાવ્યાએ થોડી ક્ષણો શાંતિ રાખી અને કહ્યું, “હા... અને ક્યારેક એ વ્યક્તિ તને તારી જાત સાથે પણ પરિચય કરાવે છે.”
એ જવાબ આરવ માટે પૂરતો હતો.
સેમેસ્ટર બદલાયું. કાવ્યા એક શોર્ટ-ટર્મ સ્કોલરશિપ માટે મુંબઈ ગઈ. આરવ માટે એ દિવસો ખાલી લાગતા. એણે લખવાનું ચાલુ રાખ્યું—કાવ્યાના નામે, એના સ્મરણમાં.
એક દિવસ, કાવ્યાએ મેસેજ કર્યો: “તારા બ્લોગ પર તું જે લખે છે... એ વાંચીને લાગે છે કે તું મારા દિલની ભાષા જાણે છે.”
આ મેસેજ આરવ માટે પ્રેમનો સ્વીકાર હતો. એણે જવાબ આપ્યો: “શબ્દો મારા છે, ભાવનાઓ તારી.”
કાવ્યા પાછી આવી. કોલેજનો છેલ્લો વર્ષ શરૂ થયો. બંને હવે માત્ર મિત્ર ન રહ્યા. એ સંબંધ હવે શબ્દોથી આગળ વધ્યો હતો. એકબીજાની હાજરીમાં શાંતિ, એકબીજાની ગેરહાજરીમાં તરસ.
કોલેજના અંતિમ દિવસે, આરવે કાવ્યાને એક પત્ર આપ્યો:
“કાવ્યા, તું મારી વાર્તા નથી—તું એ કલમ છે, જેના દ્વારા હું લખી શક્યો. તું એ શ્વાસ છે, જેના વગર શબ્દો નિર્વાત છે. તું મારી પહેલી નજર હતી... અને હવે તું મારી છેલ્લી આશા છે.”
કાવ્યાએ પત્ર વાંચ્યું, આંખો ભીની થઈ ગઈ. એણે આરવનો હાથ પકડીને કહ્યું, “ચાલ, હવે આપણે સાથે લખીએ... જીવનની નવી વાર્તા.”
આ વાર્તા માત્ર પ્રેમની નથી—એ આત્મ-અન્વેષણ, મિત્રતા, અને અભિવ્યક્તિની છે. એ બતાવે છે કે યુવાનીના વર્ષો માત્ર અભ્યાસ માટે નથી, પણ જીવનના અર્થ શોધવા માટે છે. આરવ અને કાવ્યાની જેમ, દરેક યુવાનના દિલમાં એક વાર્તા છુપાયેલી હોય છે—એને શોધો અને જીવો
Comments
Post a Comment