લવડોઝ અનલિમિટેડ - ભાગ ૬૭ - ૧૦ ઓગસ્ટ ૨૦૨૫

 

 

હેલો મિત્રો કેમ છો બધા? આજે રક્ષાબંધ નો બીજો દિવસ અને ઓગસ્ટ નો બીજો રવિવાર . બીજા વીકએન્ડએ આપણે વાત કરીયે છીએ એક લવસ્ટોરી ની.

 

અમદાવાદના પોળવાળા વિસ્તારમાં, એક જૂની ગલી હતી — પથ્થરના રસ્તા, લટકતી લાઇટ્સ, અને દરરોજ વહેલી સવારે ચા ની કિટલીના ધૂમાડા સાથે જીવન ધીમે ધીમે વહેતું હતું. એ ગલીમાં કંઈક અલગ જ વાત હતી — જાણે સમય અહીં થોભી ગયો હોય.

આ ગલીમાં રહેતી હતી કાવ્યા — એક યુવા લેખિકા, જે રોજ સવારે પોતાની નોટબુક લઈને ગલીના ખૂણેથી લખવા બેઠી રહેતી. કાવ્યા માટે એ ગલી માત્ર એક જગ્યા નહોતી, એ તો એક પ્રેરણા હતી. ત્યાંના લોકો, અવાજો, અને સુગંધો — બધું જ તેના શબ્દોમાં ઘૂસેલું હતું.

કાવ્યા ખૂબ શાંત અને વિચારશીલ હતી. તેના શબ્દો હંમેશા લાગણીઓથી ભરેલા હોય — પ્રેમ, પીડા, અને આશાની વચ્ચે ઝૂલતા.

એ જ ગલીમાં, ચા ની દુકાન ચલાવતો હતો અંકિત — એક સરળ, નિઃસ્વાર્થ યુવાન, જે ચા બનાવતી વખતે લોકોના ચહેરા વાંચતો. અંકિત માટે ચા બનાવવી માત્ર વ્યવસાય નહોતી — એ તો એક કળા હતી.

એક દિવસ, જ્યારે કાવ્યા લખવામાં વ્યસ્ત હતી, અંકિતે તેને પૂછ્યું,

“તમે રોજ લખો છો, પણ વાંચે કોણ?”

કાવ્યાએ હળવી હાસ્ય સાથે કહ્યું,

“જે વાંચે છે, એ મને જોઈ શકે છે.”

એ જવાબ અંકિતના મનમાં ઊંડો ઉતરી ગયો. એ દિવસથી, અંકિત રોજ એક કપ ચા સાથે કાવ્યાની બાજુમાં બેઠો રહેતો — ક્યારેક મૌન, ક્યારેક પ્રશ્નો સાથે.

કાવ્યાની વાર્તાઓમાં અંકિત ધીમે ધીમે પ્રવેશતો ગયો — એ જાણ્યા વગર કે એ હવે કાવ્યાની વાર્તાનો પાત્ર બની ગયો છે.

કેટલાક અઠવાડિયાં પછી, અંકિતે એક દિવસ કાવ્યાને પૂછ્યું,

“તમારા શબ્દોમાં એટલી પીડા કેમ હોય છે?”

કાવ્યાએ થોડી ક્ષણો મૌન રહીને કહ્યું,

“કારણ કે પ્રેમ હંમેશા સરળ નથી હોતો. એમાં પીડા પણ હોય છે, અને એ પીડા પણ સુંદર હોય છે.”

અંકિત એ વાતને સમજવા પ્રયત્ન કર્યો. એ પછી, એ કાવ્યાને રોજ નવી ચા પીરસતો — ક્યારેક તુલસીવાળી, ક્યારેક આદુવાળી — જાણે એ કાવ્યાની લાગણીઓને ચાખવા માંગતો હોય.

એક દિવસ, વરસાદી સાંજ હતી. ગલીમાં લાઇટ્સ ઝળહળતી હતી, અને લોકો છત્રી લઈને દોડતા હતા. કાવ્યા એ નોટબુક બંધ કરી, અને અંકિતની દુકાન પાસે આવી.

“આજની વાર્તા લખાઈ નથી,” એ બોલી.

“શા માટે?”

“કારણ કે આજે શબ્દો ભીંજાઈ ગયા છે.”

અંકિતે એક કપ ગરમ ચા આપી, અને કહ્યું,

“તો આજે લાગણીઓ પી જીએ.”

એ સાંજ, બંને એક છાંયાવાળી ખૂણામાં બેઠા — મૌન, પણ લાગણીઓથી ભરેલા.

સમય પસાર થતો ગયો. કાવ્યાની નોટબુકમાં અંકિત વધુ દેખાવા લાગ્યો — ક્યારેક પાત્ર તરીકે, ક્યારેક સંવાદ તરીકે.

એક દિવસ, અંકિતે કાવ્યાને કહ્યું,

“મારે પણ લખવું છે.”

“શું લખશો?”

“તારું નામ.”

કાવ્યાએ હસીને કહ્યું,

“એ તો મારા દિલમાં લખાયેલું છે.”

એ દિવસથી, છાંયાંવાળી ગલીમાં પ્રેમની સુગંધ ફેલાઈ — ચા અને શબ્દો વચ્ચે.

કાવ્યાએ એક વાર્તા લખી — “છાંયાંવાળી ગલી” — જેમાં એક ચા વાળો હતો, જે પ્રેમને ઉકાળતો હતો. એ વાર્તા લોકપ્રિય થઈ, અને લોકો એ ગલીમાં આવવા લાગ્યા — એ પ્રેમ જોવા, એ વાત સાંભળવા.

અંકિત હવે માત્ર ચા વાળો નહોતો — એ કાવ્યાની વાર્તાનો નાયક હતો.

એક દિવસ, કાવ્યાએ અંકિતને નોટબુક આપી — આખી ભરેલી.

“આ તારી છે,” એ બોલી.

“મારે તો તું જોઈતી હતી,” અંકિતે કહ્યું.

કાવ્યાએ કહ્યું,

“હું તો હંમેશા તારી ગલીમાં રહી છું — તારા દિલની છાંયામાં.”

અને એ ગલી, જે પહેલાં માત્ર પથ્થર અને ધૂમાડાથી ભરેલી હતી, હવે પ્રેમના પાંખોથી ઝળહળતી હતી.

તો મિત્રો આ હતી આ વખત ની લવસ્ટોરી ફરી મળીશું એક નવી લવસ્ટોરી સાથે.  આજના આ બ્લોગ, આ વાર્તાને લઇને તમારા કોઈ કમેન્ટ કે સજેશન હોય તો મને જણાવી શકો છો.નીચે મારા સોશ્યિલ મીડિયા ની લિંક્સ છે જેમાં પણ તમે ડાયરેક્ટ મને મળી શકો છો. આપ નો પ્રતિભાવ હંમેશા મને આવકાર્ય રહેશે. ત્યાં સુધી હેપી વિક અગેઇન અને વાંચવા બદલ સૌ મિત્રો નો આભાર . મારા સોશ્યિલ મીડિયા પાર્ટનર નો પણ દિલ થી આભાર કેમકે એ ટીમ વગર હું કદાચ ફરી લખવાનું સાહસ ના કરી શકતો હોત.

 

ફેસબુક : https://www.facebook.com/ManthanThakkarOfficial

ટિવટર : https://twitter.com/ManthanVThakkar

ઇન્સ્ટાગ્રામ : https://instagram.com/ManthanVThakkar